Bir duygu hatırlıyorum. Yaşım 4, bilemedin 5. Yuvadayım. Kendimi o kadar yalnız ve farklı hissediyorum ki, diğer herkesten o kadar çekiniyorum ki, henüz okumayı beceremediğim saati takip etmeye çalışıyorum akşam olsun diye. Zamanın biraz daha geçtiğini öğle yemeği saati olmasıyla birlikte anlıyorum. Herkesin kaçarak uzaklaştığı uyku saati ise benim kurtarıcım oluyor.

Yaşım 26, o günden bu güne hayatımda neler değişti, bilemiyorum.